Pokémon staat bekend om zijn kindvriendelijke aard, waarbij al zijn hoofdspellen een E verdienen voor iedereen die de beoordeling van iedereen uitnodigt en jonge spelers uitnodigt in zijn levendige universum. Terwijl geliefde personages zoals Pikachu en Eevee vaak in de schijnwerpers staan, duiken sommige Pokémon in donkere thema's. Hun Pokédex -inzendingen onthullen verhalen over ontvoeringen en zelfs brute moorden, waardoor een verrassende laag van horror aan de franchise wordt toegevoegd. Deze griezelige verhalen zijn niet alleen beperkt tot de spellen; Ze komen af en toe ook in andere Pokémon -media naar boven.
IGN heeft een lijst samengesteld van wat we beschouwen als de vijf engste Pokédex -inzendingen, hoewel dit geenszins volledig is. Opmerkelijke vermeldingen zijn onder meer Mimikyu, een Pokémon die zo verontrustend is dat het zichzelf vermomt als Pikachu om vrienden te maken, terwijl hij de ondergang van de mascotte van de franchise uitzet. Haunter, bekend om op de loer in donkere steegjes en het veroorzaken van de dood met een lik, en Hypno, die in de Pokémon Children's Cartoon, hypnotiseert en ontvoert kinderen om hun dromen te voeden, verdienen ook erkenning voor hun huiveringwekkende verhalen.
ANTWOORDSEE RESULTATENDRIFLOON --------
Het was eindelijk vrijdag en het jonge meisje uit Floaroma Town straalde van opwinding. Ze werd vroeg wakker, haastte zich door het ontbijt, enthousiast om haar weekend van bloemen te beginnen. Het was haar favoriete tijd van het jaar, en ze kon niet wachten tot school eindigde om de komende twee dagen door te brengen met lachen en glimlachen met haar ouders. Ze sprintte naar de Valley Windworks, bekend om zijn unieke bloemen die niet in de stad worden gevonden. Hoewel ze wist dat het riskant was om daar zonder een Pokémon te wagen, beschouwde ze het als de veiligste, zachtste plek in Sinnoh.
Bij aankomst werd ze begroet door een zee van roze, gele en rode bloemen, maar haar aandacht werd snel gevangen door een glinsterende paarse ballon die zachtjes in de wind zweefde. Betoverd, rende ze naar hem toe en greep zijn touwtje, alleen om verrast te worden toen de ballon zich omdraaide om haar onder ogen te zien. Het had een groot gele kruis op zijn gezicht en twee lege zwarte ogen. Terwijl het zachtjes trok, volgde het meisje lachend. De ballon trok haar verder en hoger, de touw om haar pols wikkelde. Het kind was licht en zachtaardig, dus de ballon bleef trekken en leidde haar verder en hoger totdat ze nooit meer werd gezien.
DRIFLOON, de ballon Pokémon, voegt een huiveringwekkende draai toe aan het speelgoed van de geliefde kinderen. Terwijl sommige van zijn Pokédex -inzendingen relatief goedaardig zijn en merken dat het "een Pokémon is gevormd door de geesten van mensen en Pokémon", duiken anderen in een donkerder gebied. "Het trekt aan de handen van kinderen om ze weg te stelen", waarschuwt een inzending. Een andere kuitly verklaart: "Elk kind dat drijft voor een ballon en eraan vasthoudt, kan vermist worden." Een derde inzending onthult: "Het ronde lichaam is gevuld met zielen en breidt zich uit elke keer dat het iemand wegmaakt." Difloon's mysterieuze optredens in de Spelen, alleen op vrijdag in de Valley Windworks in Diamond and Pearl, gecombineerd met zijn steeds sinistere Pokédex -inzendingen, transformeren het van een nieuwsgierige entiteit in een spookachtige figuur.
Banet
De ouders van de jongen maakten zich steeds meer zorgen toen zijn temperatuur steeg, zijn huid werd grijs en zijn toespraak werd onbegrijpelijk. Zelfs de beste artsen uit Mauville en Slateport konden het niet helpen, en hij verslechterde dagelijks. Rillend en huilend, sprak hij plotseling een woord uit tussen wanhopige ademhalingen: "Mijn pop." Wanhopig brachten zijn ouders hem speelgoed na speelgoed uit zijn collectie - Pikachu, Lotad, Skitty, Treecko - maar hij duwde ze weg met de laatste van zijn kracht.
Verward, zijn ouders zochten overal en vonden eindelijk een vervaagde, haveloze pop met gloeiende rode ogen en een gouden rits voor een mond onder het bed. De moeder herkende het als een pop die haar zoon jaren geleden had, die ze had weggegooid toen ze hem de nieuwste Poké -poppencollectie kochten van het warenhuis van Lilycove. Het was vochtig, beschadigd en bedekt met scherpe pennen. Terwijl de jongen ernaar reikte, leek de pop rechtstreeks naar de moeder te staren, die schreeuwde terwijl hij uit haar handen en uit het raam sprong. De toestand van de jongen leek enigszins te verbeteren na het vertrek van de pop.
Banette, The Marionette Pokémon, belichaamt klassieke horror tropen in Pokémon's familievriendelijke games. Het oorsprongsverhaal weerspiegelt dat van Jessie uit Toy Story 2, maar met een wraakzuchtige wending. "Een pop die een Pokémon werd over zijn wrok omdat hij rommel is. Het zoekt het kind dat het heeft verstoten", luidt een Pokédex -inzending. Een andere huiveringwekkende inzending stelt: "Deze Pokémon is ontwikkeld uit een verlaten pop die een wrok heeft verzameld. Het wordt gezien in donkere steegjes." Een latere inzending is nog directer: "Het is een gevuld speelgoed dat werd weggegooid en bezeten werd, ooit op zoek naar degene die het weggooide zodat het zijn wraak kan eisen." Banette brengt schade toe door als een beeltenis te fungeren en pinnen op zichzelf te plakken om het kind pijn te doen. Alleen door zijn brede glimlach uit te ritsen of opnieuw met liefde te behandelen, kan de negatieve energie opnieuw worden verlicht.
Zandygast
Op een prachtige zomerdag genoten de inwoners van Melemele Island van Big Wave Beach. Sommigen surfen, anderen op zonnebaden en kinderen bouwden zandkastelen. Terwijl de zon onderging, gingen de meeste kinderen naar huis, maar één jongen bleef vastbesloten om zijn grote zandkasteel af te maken. Het strand was bijna leeg en de jongen was zo gefocust dat hij de beweging achter hem niet opmerkte.
De andere zandkastelen begonnen te verschuiven en namen onnatuurlijke vormen aan. Hun schaduwen groeiden tegen de zonsondergang en omhulden de jongen terwijl hij zich omdraaide om een Pokémon te zien lijken op een zandkasteel met een gapende mond en zielloze ogen. Ervan uitgaande dat het vriendelijk was, reikte hij naar een rode schade die in zijn hoofd stak, maar zoals hij deed, slikte de Pokémon zijn hand. De jongen schreeuwde en probeerde weg te trekken, maar zijn hele arm werd verteerd en net als drijfzand werd zijn lichaam langzaam geabsorbeerd.
Sandygast, de Sandcastle-thema Pokémon, schuilt zijn schijnbaar onschuldige uiterlijk. "Als je zandheuvels bouwt wanneer je speelt, vernietig ze dan voordat je naar huis gaat, of ze kunnen bezeten raken en Sandygast worden," waarschuwt een Pokédex -inzending. Een andere inzending verwijst naar de gevolgen: "Sandygast bewoont voornamelijk op stranden. Het neemt de controle over van iedereen die zijn hand in zijn mond legt, waardoor ze zijn lichaam groter moeten maken." De ware horror ontvouwt zich wanneer Sandygast evolueert naar Palossand, wiens Pokédex -inzendingen onthullen: "Palossand staat bekend als de Beach Nightmare. Het trekt zijn prooi in het zand door het zand zelf te besturen, en dan zuigt het hun ziel uit." Zowel Sandygast als Palossand consumeren in wezen kinderen om groter en sterker te worden, zoals bevestigd door een andere inzending: "Begraven onder het kasteel zijn massa's opgedroogde botten van degenen wiens vitaliteit het heeft afgetapt."
Trillig
Het drukke seizoen was eindelijk voorbij en de oude vrouw genoot van haar ochtendzwemmen in de vredige wateren van Unlala Town. Ze gaf de voorkeur aan de stad zonder toeristen, zelfs als het water koeler was. Ze had bijna 70 jaar gezwommen van deze kusten en was niet van plan te stoppen. De golven waren schokkerig, maar ze zwom met onverwachte kracht. De stroom droeg haar verder dan normaal, maar ze was te geabsorbeerd in haar eenzaamheid om op te merken. Toen ze zich eindelijk draaide om de verre kust te zien, versnelde haar hartslag toen ze zich realiseerde hoe ver ze was afgedreven.
Ze probeerde terug te zwemmen, maar de stroom trok haar verder uit met elke pauze voor adem. Het was toen dat een Pokémon uit het water tevoorschijn kwam, centimeters van haar gezicht. Aanvankelijk voorzichtig, nam ze aan dat het wilde helpen naarmate het dichterbij kwam. Ze sloeg haar handen eromheen en het deed hetzelfde voor haar, waardoor ze kon rusten zonder terug te drijven. Na een paar minuten bedankte ze het wezen en probeerde ze de resterende afstand te zwemmen, maar ze kon niet bewegen. Verlamd, keek ze toe hoe de Pokémon, met verre ogen, begon onder te dompelen en haar naar de diepten te slepen.
Frillish, de zwevende Pokémon, verbergt een donker geheim achter zijn eenvoudige uiterlijk. Het ontwerp maakt gebruik van de gemeenschappelijke angst voor de onbekende diepten van de oceaan. "Met zijn dunne, sluierachtige armen gewikkeld rond het lichaam van zijn tegenstander, zinkt het naar de oceaanbodem," stelt de originele Pokédex-inzending. Een andere inzending onthult: "De dunne, sluierachtige armen hebben tienduizenden giftige stingers. Ze verlammen prooi met gif en slepen ze vervolgens naar hun lair, vijf mijl onder het oppervlak." De slachtoffers van Frillish zijn waarschijnlijk nog steeds bewust omdat ze worden getrokken, volledig bewust van hun naderende ondergang.
Froslass
Hij had zich niet moeten wagen. De berg was moeilijk om 's nachts te navigeren en een sneeuwstorm maakte het bijna onmogelijk. Toch had hij een klop op zijn deur gehoord en de kreet van een vrouw om hulp. Hij woonde alleen op de piek van de berg en wist dat iemand in de problemen moest komen. Hij trok zijn uitrusting aan en ging op zoek om te zoeken, maar de Blizzard desoriënteerde hem en liet hem doelloos ronddwalen.
Opgelucht om een kleine grotingang te vinden, dook hij naar binnen, in de hoop de nacht te overleven. De grot bevroor, bijna onnatuurlijk, maar het was beter dan de sneeuwstorm buiten. Terwijl hij zijn lantaarn stak, merkte hij dat de grotmuren bedekt waren met dikke vellen ijs. Verward door de aanhoudende kou, onderzocht hij zijn weerspiegeling in het ijs, alleen om terug te schuiven toen hij het gezicht van een andere man zag, lang en vergelijkbaar met de zijne, bevroren van binnen. Zijn ogen schoten rond en onthulden verschillende lichamen ingekapseld in de ijzige muren. Terwijl hij zich omdraaide om te vluchten, dreef een ijzige Pokémon voor hem. Het kwam dichterbij en hij trok zich terug totdat het een bevroren adem uitademde en hem in ijs keerde. Hij werd nog een decoratie in het hol van het monster.
Froslass combineert elementen van de Japanse Yōkai Yuki-Nonna en de Griekse mythe van Medusa. "De ziel van een vrouw verloren op een besneeuwde berg bezat een ijspegel, en werd deze Pokémon. Het voedsel dat het meest geniet is de zielen van mensen," luidt een Pokédex -inzending. Een andere huiveringwekkende inzending stelt: "Het bevriest wandelaars die zijn gekomen om besneeuwde bergen te beklimmen en ze terug naar zijn huis te dragen. Het gaat alleen achter mannen aan die het denkt zijn knap." Froslass lokt of sleept zijn slachtoffers naar zijn hol tijdens Blizzards, waar ze "netjes opgesteld" zijn als "decoraties", een huiveringwekkende draai toevoegen aan zijn spookachtige aanwezigheid.
