สำรวจโลกของ Taiko: เครื่องเพอร์คัชชันของญี่ปุ่น
Taiko (太鼓) ครอบคลุมกลองญี่ปุ่นหลากหลายประเภท แม้ว่าคำนี้หมายถึงกลองใดๆ ในภาษาญี่ปุ่น แต่ในระดับสากลมักจะหมายถึงกลองญี่ปุ่นต่างๆ ที่รู้จักกันในชื่อ วะไดโกะ (和太鼓, "กลองญี่ปุ่น") และรูปแบบการตีกลองแบบวงดนตรีที่เรียกว่า คุมิ-ไดโกะ (組太鼓, "ชุดกลอง") . ฝีมือของ Taiko แตกต่างกันอย่างมากระหว่างผู้ผลิต โดยการเตรียมทั้งตัวกลองและหัวกลองอาจใช้เวลานานหลายปี ขึ้นอยู่กับเทคนิคที่ใช้
Taikoมีต้นกำเนิดแพร่หลายอยู่ในเทพนิยายญี่ปุ่น แต่บันทึกทางประวัติศาสตร์ชี้ไปที่อิทธิพลของเกาหลีและจีนในช่วงต้นศตวรรษที่ 6 ส.ศ. สิ่งที่น่าสนใจคือ Taiko บางอันมีความคล้ายคลึงกับเครื่องดนตรีจากอินเดีย การค้นพบทางโบราณคดีจากยุคโคฟุนของญี่ปุ่น (เช่นศตวรรษที่ 6) ช่วยยืนยันการมีอยู่ของ Taiko ในยุคนี้อีกด้วย ตลอดประวัติศาสตร์ การใช้งานของพวกมันมีความหลากหลาย ครอบคลุมถึงการสื่อสาร การทำสงคราม การแสดงละคร พิธีกรรมทางศาสนา งานเทศกาล และคอนเสิร์ต ในสังคมร่วมสมัย Taiko ยังมีบทบาทสำคัญในการเคลื่อนไหวทางสังคมสำหรับชนกลุ่มน้อย ทั้งในและนอกประเทศญี่ปุ่น
รูปแบบการแสดงคุมิไดโกะที่มีวงดนตรีเล่นกลองต่างๆ เกิดขึ้นในปี 1951 ด้วยผลงานบุกเบิกของไดฮาจิ โอกุจิ และยังคงเติบโตอย่างต่อเนื่องร่วมกับกลุ่มเช่นโคโดะ รูปแบบอื่นๆ เช่น ฮาจิโจ-ไดโกะ ก็ได้พัฒนาขึ้นในชุมชนชาวญี่ปุ่นโดยเฉพาะ กลุ่ม Kumi-daiko ไม่ได้จำกัดอยู่เฉพาะในประเทศญี่ปุ่น โดยมีวงดนตรีที่กระตือรือร้นพบในสหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย แคนาดา ยุโรป ไต้หวัน และบราซิล Taiko การแสดงมีองค์ประกอบมากมาย: ความซับซ้อนของจังหวะ โครงสร้างที่เป็นทางการ เทคนิคการใช้ไม้เท้า เครื่องแต่งกาย และเครื่องดนตรีเฉพาะที่ใช้ วงดนตรีมักจะใช้กลองนางาโด-ไดโกะที่มีรูปทรงถังต่างๆ ควบคู่ไปกับชิเมะ-ไดโกะที่มีขนาดเล็กกว่า หลายวงเสริมการตีกลองด้วยนักร้อง เครื่องสาย และเครื่องลมไม้
