De grafische roman die Ghosts voedt: een grafisch memoires (MCD, 2024) van Tessa Hulls heeft een opmerkelijke prestatie bereikt door de Pulitzer -prijs te winnen, aangekondigd op 5 mei. Deze prestigieuze prijs, algemeen beschouwd als de meest prestigieuze in journalistiek, literatuur en muziek in de VS en de tweede plaats aan de Nobel Prize International, Marks A Signal Milonone in the World of Comics.
Het voeden van geesten is slechts de tweede grafische roman die ooit een Pulitzer wint, volgens de Maus van Art Spiegelman in 1992, die een speciale prijs ontving. Opmerkelijk is dat het werk van Hulls triomfeerde in de reguliere categorie memoires of autobiografie, die wereldwijd concurreert tegen het beste Engelse proza. Deze overwinning is vooral opmerkelijk omdat het de grafische roman van Hulls is.
Ondanks deze monumentale prestatie heeft het nieuws verrassend weinig aandacht gekregen. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals The Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote stripboeknieuws, Comics Beat , hierover gemeld.
Het Pulitzer Prize Board genaamd Feeding Ghosts "Een treffend werk van literaire kunst en ontdekking wiens illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma uitgedeeld met familiegeschiedenis." De grafische roman nam rompen bijna een decennium om de impact van de Chinese geschiedenis in drie generaties te voltooien en volgt. Haar grootmoeder, Sun Yi, een Shanghai -journalist, werd gevangen in de onrust van de communistische overwinning van 1949. Nadat ze naar Hong Kong was gevlucht, schreef ze een best verkochte memoires over haar vervolging en overleving, maar leed ze later aan een mentale uitsplitsing waarvan ze nooit herstelde.
Hulls zichzelf groeide op met getuige van haar moeder en grootmoeder worstelen met niet -onderzochte trauma en psychische aandoeningen. Dit bracht haar ertoe om in eerste instantie het huis te verlaten voor afgelegen uithoeken van de wereld. Ze keerde uiteindelijk echter terug om haar eigen angsten en trauma's te confronteren, een reis die ze beschrijft als een "generatie -spookachtige" die alleen kon worden genezen met familiale liefde.
In een interview vorige maand legde Hulls haar motivatie uit: "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familie-geesten vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen. Mijn boek heet Feeding Ghosts, want dat was het begin van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."
Ondanks dit succes heeft Hulls aangegeven dat het voeden van geesten misschien haar laatste grafische roman is. In een ander interview deelde ze: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website drukt ze haar intentie uit om over te stappen in een ingebedde stripjournalist, die samenwerkt met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen.
Ongeacht haar toekomstige inspanningen, verdient het voeden van geesten erkenning en viering voorbij het rijk van strips, wat de diepgaande impact en artistieke verdienste van grafische romans benadrukt.
