Powieść graficzna Feeding Ghosts: A Graphic Memoir (MCD, 2024) autorstwa Tessy Hulls osiągnął niezwykły wyczyn, zdobywając nagrodę Pulitzera, ogłoszoną 5 maja. Ta prestiżowa nagroda, powszechnie uważana za najbardziej prestiżową w dziennikarstwie, literaturze i muzyce w USA, a drugie tylko do Nobell Prize na międzynarodowej, maleńką w świecie.
Feeding Ghosts to tylko druga powieść graficzna, która kiedykolwiek wygrała Pulitzer, po Mausie Art Spiegelmana w 1992 roku, która otrzymała specjalną nagrodę. Co ciekawe, praca Hullsa triumfowała w zwykłej kategorii wspomnień lub autobiografii, rywalizując z najlepszą angielską prozą na całym świecie. To zwycięstwo jest szczególnie godne uwagi, ponieważ jest debiutancką powieścią graficzną Hullsa.
Pomimo tego monumentalnego osiągnięcia wiadomość zwróciła zaskakująco mało uwagi. Od czasu ogłoszenia dwa tygodnie temu poinformowało o tym tylko kilka głównego nurtu i publikacji handlowych, takich jak Seattle Times i Publishers , wraz z jednym głównym punktem informacyjnym komiksowym, Comics Beat .
Rada Nagrody Pulitzera nazywała Feeding Ghosts „wpływającym na dzieło sztuki literackiej i odkrycia, których ilustracje ożywiają trzy pokolenia chińskich kobiet - autorką, jej matką i babcią oraz doświadczeniem traumy przekazanej historią rodzinną”. Powieść graficzna zajęła Hulls prawie dekadę, aby ukończyć i śledzi wpływ historii Chin w trzech pokoleniach. Jej babcia, Sun Yi, dziennikarz z Szanghaju, został złapany w zamieszanie zwycięstwa komunistycznego z 1949 roku. Po ucieczce do Hongkongu, autorowała najlepiej sprzedająca się wspomnienie o swoich prześladowach i przetrwaniu, ale później cierpiała z powodu rozpadu umysłowego, z którego nigdy nie wyzdrowiała.
Hulls sama dorastała, będąc świadkiem, jak jej matka i babcia walczą z niezbadną traumą i chorobą psychiczną. To doprowadziło ją do początkowej opuszczenia domu na odległe zakątki świata. Jednak w końcu wróciła, aby zmierzyć się z własnymi obawami i traumami, podróż, którą opisuje jako „nawiedzanie pokoleniowe”, które można było uzdrowić tylko rodziną.
W wywiadzie w zeszłym miesiącu Hulls wyjaśniła swoją motywację: „Nie czułem się, jakbym miał wybór. Moje duchy rodzinne dosłownie powiedziały mi, że muszę to zrobić. Moja książka nazywa się Duchami Feeding, ponieważ to był początek dziewięcioletniego procesu naprawdę wchodzenia w coś, co było obowiązkiem mojej rodziny”.
Pomimo tego sukcesu Hulls wskazał, że karmienie duchów może być jej ostatnią powieścią graficzną. W innym wywiadzie podzieliła się: „Dowiedziałem się, że bycie graficznym pisarzem jest dla mnie zbyt izolujące. Moja twórcza praktyka polega na byciu na świecie i reagowaniu na to, co tam znajduję”. Na swojej stronie internetowej wyraża zamiar przejścia do wbudowanego dziennikarza komiksów, współpracując z naukowcami terenowymi, grupami tubylczymi i organizacją non -profit w odległych środowiskach.
Niezależnie od jej przyszłych przedsięwzięć, karmienie duchów zasługuje na uznanie i świętowanie poza dziedziną komiksów, podkreślając głęboki wpływ i artystyczne zasługi powieści graficznych.
