W tym artykule bada trwałe dziedzictwo Davida Lyncha, filmowca, którego unikalny styl pozostawił niezatarty ślad w kinie. Zaczyna się od podkreślenia kluczowej sceny z Twin Peaks , pokazując zdolność Lyncha do zestawiania przyziemnych z niepokojącym, znakiem rozpoznawczym jego pracy. Artykuł przedstawia następnie termin „linchian”, opisujący niepokojącą, podobną do snów jakości, która określa jego twórczość i stał się deskryptorem podobnych dzieł.
Utwór zagłębia się w różnorodną filmografię Lyncha, kontrastując surrealistyczny koszmar Eraserhead z wzruszającą ludzkością Słoniu i niekonwencjonalną adaptacją wydmy z neo-noir emocjami niebieskiego aksamitu . Podkreśla powtarzający się motyw ukrytej rzeczywistości czającego się pod powierzchnią życia codziennego, motywu obecnego w jego filmach.
Autorzy dzielą osobistą anegdotę o swoim synu odkrywającym i doceniającym Twin Peaks , ilustrując ponadczasowy urok pracy Lyncha, nawet przez pokolenia. Artykuł dalej analizuje Twin Peaks: The Return , podkreślając sprzeciw Lyncha konwencjonalnego opowiadania historii i jego konsekwentne zaangażowanie w jego artystyczną wizję.
Artykuł następnie bada wpływ Lyncha na współczesnych filmowców, powołując się na przykłady, takie jak Jane Schoenbrun Widziałem glaw telewizyjny , spośród innych Latster The Lighthouse , i Ari Ari Aster. Te filmy, argumentuje artykuł, dzielą się „linchian” niepokojącego surrealizmu i wywróceniem oczekiwań.
Artykuł kończy się uznaniem unikalnej pozycji Lyncha w historii filmowej, co oznacza koniec epoki. Twierdzi, że jego wpływ jest nie tylko w jego indywidualnych filmach, ale w niezliczonych filmowcach, których zainspirował, pozostawiając dziedzictwo, które nadal kształtuje krajobraz współczesnego kina. Autorzy wyrażają swoją ciągłą fascynację elementami „linchian”, które nadal intrygują i urzekają publiczność.
